Ik was vroeger (en ben misschien nog wel) een echte poppenmoeder. Ik kon eindeloos met mijn verzameling poppen spelen. Ik zorgde ook voor de poppen die ik minder mooi vond want wie moest er anders voor ze zorgen, het voelde toch alsof het echte kinderen waren. Aankleden was dus een hele klus met zo'n rij poppen voor me, maar ik vond het zalig en kon er uren mee zoet zijn. Ik ging ook graag wandelen met mijn poppenwagen. Aan mijn hand had ik dan ook nog mijn knuffelpoedel aan een echt riempje. Tijdens het lopen duikelde het arme dier achter me aan.
Ergens in 1998 heb ik een cursus Zonnekindpoppen gedaan. De cursus was een hele goede basis om later allerlei poppen en jaartafelfiguren te maken. En nog heb ik zoveel plezier in het maken van allerlei soorten popjes. De voorpret om te bedenken wat ik ga maken en hoe het popje eruit gaat zien. En dan langzaam het "levend" zien worden van je bedenksel: Heerlijk!
I used to be (and I probably still am) a real dolls mother as a child. I could play endlessly with my collection of dolls. I also took good care of the dolls that I didn't like so much, because it really felt like they were children, and who else would take care of them. Changing clothes took a long time with such a long row of dolls in front off me, but I loved it. I could go on for hours. I also loved walking with my dolls carriage. I would take my cuddle dog as well on a real leash, he tumbled after me as I pulled him along (poor thing).
Somewhere in 1998 I did course a dolls course. It was a very good base to make all kinds of dolls later on. And I still love making dolls. I have such fun thinking about what to make, what the doll will look like, choosing colours, materials... And then, while making the doll, seeing your idea and choices "come to life": Really wonderfull!
